قلم

جزخیال گل روی تو که بهارعمرمن است               لحظه ای به خودنیست دلم که مرغ این چمن است

بی توصدبهارهمه خزان است مرا                       هرلحظه باخیالت بهترین  حس من است

قنبرقلاوندی (آشنا)

ترانه ی دل انگیزپاییز

باسازی ازبادآذر و

جامه ی خوشرنگ جنگل

به دل مردجنگلبان نشسته است

آخرین سواران بادنیز

بارعدهماهنگ شده

خبری آورده اند

پاییزبارسفربسته است

درختان رخت ازتن درآورده

باتکیه بربسترسپیدآرزو

خواب بهارمی بینند

اکنون باردیگر

عروس فصلهابه بدرقه ی پاییزرسیده است

قنبرقلاوندی   آشنا

گل روییدبهارآمدصحرالاله زارشد

دست افشان بادصبا مهمان شاخسارشد

به رقص آمدباغ به چنگ مرغ خوشخوان

مست ازعطرخوش گل دلهاشکارشد

گوش جانرا نوازد ترنم آوازبهار

جامه ی خوشرنگ دشت زسبزه وگل بیشمارشد

این بهار هم بهرآشنا بس آشناست

به گوشه چشمی دلم عاشق وبیقرارشد

      قنبرقلاوندی   (آشنا )

 مستم از بوی دلاویز و پاکت ای وطن

 خو کرده جان من به عطر خاکت ای وطن

 در نسیم صبحگاهت شوق جان را وصف نیست

 مشک فشان است این خاک ودر آن هیچ حرف نیست

 خاک پاکت ای وطن توتیای چشم من

 عشق تو گشته عجین در جان من هم جسم من

 بوستان لاله هایت سرخ و عطر آگین است

 سبز و سفید و سرخ، بهترین آذین است

 ای وطن آوای نامت اشک شوق جاری کند

 دل به عشقت بر لبم عندلیبی نغمه پردازی کند

 نام تو بر لوح دل بنگاشته ام تا زنده ام

 ای وطن فرزند و غمخوار توام تا زنده ام

خرامان آمد و دامن کشان میرود         سرشک غم زدیده خون فشان میرود

من جان به لب به نظاره نشسته ام        که دل ودلبرازبرم چه سان میرود

به یادخیرمقدمش مدهوش وبی قرارم       بی وفابانازآمد وبی نشان میرود

سرگشته ام درهوای ره اوهرشب وروز      چه زجری چشیده ام اوچه آسان میرود

درخیال شکرخندی ازلبانش آه                زدستم دل ریش خون چشان میرود

گله و شکوه ای نیست زبی مهری او       عقل به تکریم دلبر بی لسان میرود