قلم

بیا برویم کنار چشمه ی زیر چنار

 پیدا کنم خود را ، با تو باشم در کنار

 موجی ز نسیم ، روی آب چشمه می آید

 تا که بینم در رخت من صد بهار

 گلستان من ، ترا خزانی مباد هرگز

 فصل سبزه و گلم همیشه با توام برقرار

 نگاهی زان نرگس بیمار، من مسکین را

 تا ز گل رویت ، دسته کنم من بیشمار

 نقشی ز خود، در خاطرم نیست ، فارغ از تو

 بی وجودت نباشد چشمه و جویبار

 خود بنما و بزدا غبار ز دیده ی آشنا

 تا ز حسنت ، ببیند دیده ام هزار هزار

 

 #قنبر قلاوند ی آشنا