قلم

 خرامان آمد و دامن کشان میرود

 سرشک غم ز دیده ، خون فشان میرود

 من جان به لب به نظاره نشسته ام

 که دل و دلبر از برم چه سان میرود

 به یاد خیر مقدمش مدهوش و بی قرارم

 بی وفا با ناز آمد و بی نشان میرود

 سرگشته ام در هوای ره او، هر شب و روز

 چه زجری چشیده ام، او چه آسان میرود

 در خیال شکر خندی از از لبانش، آه

 ز دستم دل ریش، خون چشان میرود

 گله و شکوه ای نیست ز بی مهری او

 عقل به تکریم دلبر ، بی لسان میرود