قلم

   بر بال خیال

 مرا یادی ز چشمی که خمار بود

گلخند به لبش مثل بهار بود

هوای تازه می خواهد دل من

چو گلخندی که بر غنچه ی یار بود

 سر از پا نشناسم من از عطر خیالش

دلم مست و خنک از سایه سار بود ن

نسیم روح فزا از یاد شیرین 

به دشت سینه ام چو لاله زار بود

خرامان می برد چشم خیال را 

به آن وا دی که قلبم با نگار بود